Χανια SOS: Η υπέρ-Βάση της Σούδας

Ως πότε τα Χανιά θα προκινδυνεύουν ως κάστρο Υψηλού κινδύνου;

Του Δ. KAKABEΛAKH
(από τα “Χανιώτικα Νέα” 5 / 4 / 08)

Οι μεγάλες δεσμεύσεις, µε διμερείς συμφωνίες ΗΠΑ - Ελλάδας, για βάσεις σε όλες τις περιοχές της χώρας, µας εμπλέξανε όπως και άλλες μεσογειακές χώρες, (Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και Τουρκία) σε µία διαρκή ομηρία, για την εξυπηρέτηση των αμυντικών και επιθετικών στρατηγικών σχεδίων της αμερικανικής υπερδύναμης.
Έτσι, η Ελλάδα από τη δεκαετία του ’50 - ’60, ως τη λήξη του ψυχρού πολέμου ήταν μια χώρα περικυκλωμένη, σε όλες τις περιοχές της, από βάσεις υψηλού κινδύνου, του λαού της, σε όλη την περίοδο της ισορροπίας του τρόμου μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων: Αμερικής - Ρωσίας.
Μετά τη συμφωνία του δόγματος Τρούμαν, το 1947 οι αλλεπάλληλες συμφωνίες για τις βάσεις έγιναν:

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Το 1953 έγινε η πρώτη συμφωνία, μετά από διαπραγματεύσεις του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ενώ τη συμφωνία υπέγραψε από την ελληνική πλευρά ο τότε υπουργός εξωτερικών κ. Στεφ. Στεφανόπουλος, και, από την Αμερικανική πλευρά ο πρεσβευτής στην Αθήνα των ΗΠΑ. Τη συμφωνία ενέκρινε το υπουργικό συμβούλιο το απόγευμα της 7ης Οκτωβρίου.
Σύμφωνα µε

το κείμενο της επίσημης, τότε, ανακοίνωσης “η συμφωνία έχει ως προορισμό, εντός του αμυντικού συστήματος του ΝΑΤΟ, να ενισχύσει την ασφάλεια της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού και να διαφυλάξει την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.
Η κοινή προσπάθεια των δύο χωρών, όπως βελτιωθεί και ενισχυθεί η συλλογική ικανότητα για αντίσταση αντικατοπτρίζει το πνεύμα συνεργασίας που επικρατεί και τους στενούς δεσμούς φιλίας η οποία υπάρχει μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών”.

ΤΟΤΕ ΜΕ ΣΤΕΝΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ ΤΩΡΑ ΜΕ ΚΑΚΙΑ

Τότε, βέβαια, οι “στενοί δεσμοί και η φιλία, μεταξύ των δύο χωρών” ήταν σε πρώτο πλάνο αφού η Ελλάδα της κυβέρνησης, τότε, του στρατάρχη Παπάγου έδωσε όλη τη χώρα στην αμερικανική εξάρτηση “Για να αντιμετωπιστεί η απειλή του κομμουνισμού” που ήταν μια καθολική πραγματικότητα σε όλες τις βαλκανικές χώρες.

Στη διαδρομή, όμως, όλα άλλαξαν, για να ξεχαστεί η Ελλάδα, σαν φίλη και συμμαχική χώρα, σε πλείστες όσες περιπτώσεις, µε κορυφαία την τουρκική απόβαση και κατάληψη από τον αγώνα της βόρειας Κύπρου. Για να ακολουθήσουν τα Ίμια και τόσες άλλες διαψεύσεις της “πατροπαράδοτης ελληνοαμερικανικής φιλίας”.
Η οποία, τώρα, µε “αγγελοσατανά” τον κ. Μπους έγινε ανοιχτή εχθρική στάση απέναντι στην Ελλάδα, λόγω Σκοπίων.
Με τα Σκόπια τότε να είναι χώρος υψηλού “κόκκινου” κινδύνου για αντιμετώπιση του οποίου η Ελλάδα έβαζε σε θανάσιμο κίνδυνο τον ελληνικό λαό µε παραχώρηση των βάσεων του θανάτου.
Αυτό όμως, αποτελεί την πραγματικότητα (διαχρονικά) των ισχυρών της γης που ξεχνούν τις φιλίες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις στρατηγικές δυνατότητες της κάθε εποχής.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΩΝ ΕΧΕΙ ΑΝΟΙΞΕΙ ΑΠΟ ΤΟ 1952

Έτσι, λοιπόν, έγινε η πρώτη ελληνοαμερικανική συμφωνία για την εγκατάσταση βάσεων στην Ελλάδα από το 1953. Όμως, πριν από τη συμφωνία είχε ανοίξει ο δρόμος των διευκολύνσεων από τις 18 Ιουνίου 1952, µε επιστολή απάντησης αποδοχής προτάσεων προς την αμερικανική κυβέρνηση, µέσω του τότε πρεσβευτή Πιουριφόυ, του Σοφοκλή Βενιζέλου.
Πάντως, στο πλαίσιο της πρώτης συμφωνίας του 1953 εγκαταστάθηκαν και οι βάσεις:
- Στις Γούρνες το 1954.
- Στο Ελληνικό το 1956.
- Στη Σούδα το 1959.
- Στη Νέα Μάκρη το 1963.
Όπως και οι διάφοροι σταθμοί επικοινωνιών από Θεσσαλονίκη και Κρήτη.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ

Το 1973 πραγματοποιήθηκε η χουντική συμφωνία, το 1976 έγινε η συμφωνία Μπίτσιου - Κίσσινγκερ.
Το 1983 η συμφωνία ΠΑΣΟΚ, το 1990 η συμφωνία της Νέας δημοκρατίας που την υπέγραψε, ύστερα από 7 γύρους συνομιλιών του ΠΑΣΟΚ που την είχαν προετοιμάσει, για να αλλάξει η Νέα δημοκρατία κάποιες παραγράφους.
Ο ελληνικός λαός όμως των ειρηνικών διαθέσεων και αγώνων κάθε τόσο πραγματοποιούσε μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.

“ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ”

Το επαναλαμβανόμενο σύνθημα “Κάτω οι βάσεις του θανάτου” μετά την κατάρρευση της κυβερνητικής ένωσης, παράλληλα µε τις νέες πυραυλικές εξελίξεις οι βάσεις αυτές χάσανε τη

σημασία τους.
Για να περιοριστούν γενικότερα στις συμμαχικές χώρες, όπως και στην Ελλάδα. Στην οποία, όμως, έμεινε ως άπαρτο και αδιαπραγμάτευτο υπερφρούριο “κινδύνου και θανάτου” η βάση της Σούδας. Η βάση για την οποία ο Χένρυ Κίσσινγκερ την εποχή που ήταν υπουργός των Εξωτερικών είχε δηλώσει:
“Μπορεί ν’ αποχωρήσουμε από πολλά σημεία του κόσμου, όμως από την Κρήτη δεν πρόκειται να φύγουμε ούτε µε πόλεμο”.

ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ “Χ.Ν.” ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ

Τα “Χανιώτικα νέα” στο φύλλο της Τετάρτης, 2 Απριλίου, έγραψαν ένα σημαντικό άρθρο για τις τρομερές χρήσεις της βάσης της Σούδας. Χρήσεις πολεμικών αποστολών, πυρηνικών βομβών και εξοπλισμών και άλλων έργων διεύρυνσής της.
Με όλα αυτά να κρατούν αιχμάλωτο, σε διαρκή κίνδυνο, το λαό των Χανίων, µε επίπτωση ακόμα και στην υγεία του.
Όμως, ο χανιώτικος λαός χωρίς άμεσο ενδιαφέρον και ενημέρωση για τους κινδύνους που τον απειλούν (όπως και ολόκληρη την Κρήτη) ασχολειται µε τα καθημερινά του προβλήματα για την ανάπτυξη και για τη δύσκολή του επιβίωση, μέσα στην καταναλωτική κοινωνία με ψευδοευδαιμονίες και ένα διαρκή αποπροσανατολισμό.
Χωρίς να ωφελείται σε τίποτα από την ύπαρξη της βάσης της Σούδας, η οποία λέγεται ότι έχει χρησιμοποιηθεί και ως κέντρο κράτησης και μεταγωγής υπόπτων για τρομοκρατία.
Για να έχει ο λαός αντί για ωφέλεια τον διαρκή κίνδυνο πάνω από τα κεφάλια του;

ΤΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΥΔΑ, ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΏΡΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ;

Τώρα, που ο κ. Γ. Παπανδρέου έθεσε το θέμα της προσφοράς της βάσης της Σούδας σε Αμερική και ΝΑΤΟ (που, τώρα, κάνει στην ίδια βάση τις προεκτάσεις για νέες δράσεις σε όλη τη Μεσόγειο), μήπως ήρθε η ώρα, πολύ σοβαρά και υπεύθυνα οι υπεύθυνοι φορείς των Χανίων, αλλά και οι λαϊκές δυνάμεις να ξανασυζητήσουν το κρίσιμο πρόβλημα της βάσης της Σούδας, για τα περαιτέρω;
Αλήθεια, ως πότε, τα Χανιά θα είναι κάστρο υψηλού κινδύνου;